Vandaag was dan echt de dag dat we zouden gaan vertrekken naar Afrika. Eindelijk mijn jaren lange droom die uit gaat komen. S' morgens vertrokken naar Schiphol met familie en mijn vriend Nick. Erg leuk dat er zoveel mensen moeite deden om mij te komen uitzwaaien. Onze bagage konden we gelijk al afgeven, onze handbagege koffers mochten we ook gratis inchecken. Dus wij voor de balie spullen er uit halen om die in onze laptop tas mee te nemen het vliegtuig in. Hier werden we gelijk aangesproken door een man van de vliegtuigmaatschappij, we mochten dat hier niet doen. Eenmaal klaar nog even gezellig wat drinken en eten op schiphol. Toen was het toch echt tijd voor het afscheid nemen. De hele dag geen spanning en goed geslapen, maar met afscheid nemen genoeg tranen gelaten. 

Daarna gelijk doorgelopen naar de douane. Daar begon onze reis dan echt. De spanning en de tranen waren gelijk weg. Eenmaal bij de gate hadden we vertraging, na een uur gingen we dan eindelijk de lucht in. Erg fijn vliegtuig en vriendelijk personeel. We roken het eten al de hele tijd en wij haden z'n honger.. We kregen een lekkere maaltijd en 3 keer drinken. Prima geregeld allemaal. Toen we over griekenland vlogen moesten we de gordels om doen en hadden we turbulentie. Eenmaal weer geland duurde het een tijd voor we bij de gate waren en we het vliegtuig mochten verlaten, we waren aangekomen in Cairo, Egypte. Hier hadden we een half uur voordat onze volgende vlucht zou vertrekken, paniek! We zaten bijna achter in het vliegtuig dus voor we er uit waren....

Toen we op het vliegveld waren moesten we zoeken en rennen om onze vlucht op tijd te halen. Nu was het dus wel erg fijn dat we alleen een laptop tas hadden en niet onze handbagege koffer er ook bij. We moesten voordringen bij de controles en de man die ons hielp bleef maar zeggen : "hurry up, hurry up". Wij dachten jaja we doen ons best. Eenmaal door de controles moesten we een heel eind rennen naar de gate. We kwamen aan de bij de gate, helemaal bezweet van het rennen met onze lange broek, dichte schoenen en dikke trui aan. Het was immers 31 graden in Cairo.. Daar aangekomen snel onze trui maar uitgetrokken en moesten we voor de 2e keer door de douane heen. Alle spullen weer op de band, je laptop weer uit je tas en je schoenen moesten dit keer uit. Lekker met je stink voeten maar goed toch maar gedaan. Erg fijn als je haast hebt dat iedereen zn schoenen uit moet doen..en ook nog moet worden gefouilleerd. Maar goed we gingen het redden, nu was het nog een klein stukje lopen. 

Al lopend richting het vliegtuig werden we aangesproken door een man die werkte op het vliegveld, strak in pak wilde hij ons iets vertellen. Hij vertelde dat hij daar werkte en wilde onze vliegtickets zien. Deze gaf ik natuurlijk omdat ik dacht dat deze man ons iets over de vlucht wilde vertellen. Daarna draaide zijn verhaal om vertelde hij dat hij mij de meest knappe persoon op aarde vond. Dus ik heel beleefd "thankyou" zeggen en mijn boardingpass terug pakken, want we moesten het vliegtuig halen. Maar hij wilde persee dat ik een kaartje aannaam waar zijn telefoon nummer op stond. Dit weigerde ik en we liepen door. Al lachend gingen we toch maar rennen en waren we benieuwd hoe het in Afrika dan allemaal zou gaan met ons. Daar was hij dan het vliegtuig, yes gehaald en hoe.. 

Toen we het vliegtuig inliepen werden we na gekeken door alle mannen in het vliegtuig, wij liepen snel door naar onze stoelen en gingen zitten. We voelden ons wel erg ongemakkelijk. Gelukkig zaten we bij het raam en zag Laura onze koffers naar binnen gaan, gelukkig zie zijn ook optijd gekomen haha. Daara vertrokken we dan echt naar Entebbe, maar wel met 3 kwartier vertraging.

Na een kwartier vliegen roken we alweer eten. We dachten nee toch niet weer eten, dat zal wel voor de mensen zijn die nog niks hebben gehad. Maar nee hoor, ze kwamen ons ook weer vragen wat we wilden eten. En ja we zijn Nederlanders en die zeggen ja op gratis dingen. Dus weer een dienblad vol met eten. Eigenlijk zaten we al erg vol maarja wie weet was dit onze laatste maaltijd met vlees, sla en een toetje. Bij deze maaltijd zat net als bij de maaltijd van de vorige vlucht, rijst. We hebben nu 2 keer rijst gegeten in het vliegtuig en zijn het nu al zat, dat word dus nog wat haha.... Daarna toch maar proberen wat te slapen. Na half in slaap te zijn gevallen word ik wakker en zie ik een man naast mij zitten, deze stoel was de hele reis vrij. Deze man zei niks en bleef gewoon zitten. Toen hij opstond deed ik net of ik weer ging slapen en legde mijn knie op de stoel. De man kwam terug en duwde zo mijn been van de bank. Ik twijfelde of het een passagier was of iemand van het personeel. Zou ik wat zeggen of zou ik niet wat zeggen. Uiteindelijk stond hij op en ging hij weer ergens anders zitten. Daar werd hij aangesproken op zijn gedrag door iemand van het personeel. 

Daar waren we dan, onze eerste stappen op afrikaanse bodem. Bij de paspoort controle werd mijn Engels gelijk op de proef gesteld. Ik moest haar vertellen wanneer ik geboren was. Dit vertelde ik maar zei vroeg: " are you sure"? Natuurlijk ging ik gelijk twijfelen of ik het wel goed had gezegd, maar dit was gewoon om te testen. Nadat we door de paspoort controle waren konden we onze bagege ophalen. Dit liep allemaal erg voorspoedig. En toen op zoek naar de uitgang. Als twee zoekende Nederlanders zoekend naar de uitgang word je natuurlijk gelijk aangesproken. Een man vroeg waar we heen gingen. Wij vertelde dat we op zouden worden gehaald door iemand van het hotel "Green valley". Hij wilde ons ook wel graag naar dat hotel brengen, maar dit wilde hij wel erg graag dus wij zijn hier niet op ingegaan. Uiteindelijk vertelde hij ons waar de uitgang was, we stonden er gewoon naast. Wij liepen naar buiten en daar stonden zo veel mensen met bordjes. Maar wij moesten goed zoeken naar ons bordje. Voor we die gevonden hadden werden we weer aangesproken door een man die ons wel weg wilde brengen. Hij wist niet eens waar we heen moesten.. Gelukkig zagen we toen een bordje met Laura Zantinge, ja die moesten we hebben. Een erg vriendelijke man die gelijk ons karretje met de koffers over nam zonder dat aan ons te vragen. We gingen met een busje naar het hotel, de koffers werden op de achterbank neer gezet en we konden gaan. Het was 5 tot 7 minuten rijden werd ons verteld en we waren er zo. Wel even wennen zo aan de andere kant van de weg rijden en het stuur ook aan de andere kant. Eenmaal bij het hotel ging er een grote poort open en reden we het terrein op. Hij hielp ons met de koffers, dit was ook wel erg prettig want rijden met koffers op deze wegen is echt niet te doen. Het was een kleine schattige kamer met een groot bed en een prima badkamer voor de komende 2 nachten. Toen we deze man weltrusten hadden gezegd bedacht ik me ineens dat we thuis nog moesten laten weten wat we veilig waren aangekomen. Laura bleef in de deuropening staan terwijl ik in het donker terug liep naar de voorkant van het hotel. Daar was hij wel in de auto. Zijn grote koplampen schenen in mijn ogen, hij zette de moter uit en ik vroeg hem of er wifi was zodat we onze ouders konden laten weten dat we er waren. Hij vertelde de wifi code maar ik snapte er niks van, hij wilde wel even weer mee lopen naar onze kamer. Daar konden we de wifi code invullen en kwamen de berichten weer binnen. We bedankten hem en wenste hem een goede nacht rust.

Daar waren we dan met al onze bagage in Oeganda. Maar dan wilden we toch echt wel slapen maar dat gaat natuurlijk niet zomaar. Koffer openmaken, pyjama zoeken, malaria pil innemen en deet opsmeren voor de muggen. Klamboe om het grote bed heen doen maar deze paste niet.. Dit vast gemaakt met een haar elastiekje en een knipje dit wou prima. Toen konden we eindelijk "proberen" te slapen. Maar in een ander bed en veel dieren geluiden is toch wel even wennen..... 

Word vervolgend de volgende keer!