Week 2, woensdag en donderdag

Woensdag 10 oktober.

Smorgens worden we wakker met regen en onweer. We hebben geen zin om uit bed te komen, maarja dit zal toch wel moeten. We maken ons klaar om richting de school te gaan. Als we om 08:30 nog aan het ontbijt zitten komt de zoon van onze huisbaas ons ophalen om richting de koffiebonen velden te gaan. We ruimen snel alles op en gaan met hem mee. Op de boda rijden we richting het huis van Augustien. Als we aankomen zijn Francis, Augustien en zijn zoon al druk bezig met de koffie bonen plukken. Na de regen komt zonneschijn zeggen ze altijd, nou dat hebben we wel gemerkt. Het werd ineens heel warm en we zochten koffieboon bomen op die in de schaduw stonden. We hadden een gezellige ochtend met zn allen. Daarna liepen we weer terug naar het huis. We waren eerder thuis dan normaal voor de lunch dus Francis kwam ons nog wat mappen brengen die we konden uitzoeken. Ik ben op bed gaan liggen toen we thuis kwamen. Tijdens het koffiebonen plukken had ik erg last van mijn rug en buik. Ik heb even geslapen en daarna ging het wel iegs beter. Het heeft toen weer een hele tijd geregend hier. Na dat we iets hadden gegeten en de regen voorbij was, gingen we weer naar de school. Op de school mochten we namen uitsnijden die ze gaan gebruiken op de uniformen van de kinderen. Dit was leuk werk maar ook lastig, omdat je bepaalde letters lastig waren om uit te snijden. Toen de school uit was kwamen een paar school kinderen bij ons zitten, dit was erg gezellig maar leide ons wel erg af. Na een tijd wilden we wel weten hoelaat het was. Het bleek al 18:00 te zijn. We zijn gestopt en naar huis gegaan. S' avonds rolex gegeten en daarna thee gedronken met de huisgenoten. Dit was een lange maar leuke dag!

Donderdag 11 oktober.
S' morgens worden we wakker en hebben we een smsje van Eva van de organisatie. Ze smst ons dat we het weekend van 19 tot 21 oktober wel mee kunnen met een trip naar lake mburo en lake bunyonyi. En dat we een mountainbike tour gaan doen tussen de zebra's en andere wilde dieren. En de prijs wat dit weekend gaat kosten. De prijs valt ons erg mee, en we hebben er nu al zin in. Dit is nog eens een leuk bericht om mee wakker te worden! Smorgens starten we op de school. We mogen vandaag helpen in de special needs class. Eerst leggen we de 2 docenten uit hoe bepaalde Nederlandse spelletjes werken. We beginnne mer memory. Dit vinden ze heel leuk, en spelen het naar een tijdje goed. Als we bezig zijn komen er een paar kinderen van de special needs class bij ons zitten. Ze willen graag mee doen, en beginnen het ook door te krijgen hoe het moet. Erg leuk om te zien! We doen de hele morgen spelletjes met alle kinderen. Na de ochtend pauze gaan we met iedereen naar buiten om daar spelletjes te doen. Sommige kinderen gaan Springtouwen andere gaan voetballen. 1 meisje in deze klas kan niet lopen. Zij zit helemaal alleen nog in de klas. Ik vraag aan een ander meisje of ze kan lopen als ik haar 2 handen geef. Ze vertelde mij dat ze dit wel kan. Ik loop naar haar toe en steek mijn handen naar haar uit, ze kijkt me verlegen aan maar geeft me haar handen. Ze loopt moeilijk maar ik ondersteun haar goed. Ik benoem steeds dat ze het heel goed doet en ze begint te lachen. Als we buiten zijn til ik haar op en zet ik haar op de rand van de trap. Nu kan ze hier rustig zitten. Ze staart een beetje voor zich uit en doet niks. Ik vraag aan de lerares of ze niet iets voor haar heeft waar ze mee kan spelen. De lerares geeft haar een bellenblaas en ze begint te stralen. Ze kan erg goed zelf bellenblazen terwijl 2 andere kinderen de bellen stuk maken, moet ze weer steeds lachen. Omdat ik zelf in de gehandicaptenzorg werk vond ik dit zo mooi om te doen en te zien. Dit maakt mijn dag dan helemaal goed! Na dat we buiten zijn geweest gaan we weer terug naar de klas. Ik ga met een paar kinderen aan tafel zitten om te kleuren. Ineens zie ik Laura en de lerares niet meer. Daar zit ik dan met een groep kinderen in de klas. Ze proberen elkaar alleen maar te irriteren en slaan elkaar steeds. 1 meisje wil haar punt van haar potlood slijpen en pakt een stanleymes. Ze gebruiken hier geen puntenslijpers maar doen dit mer stanleymessen. Wij vinden dit erg gevaarlijk maar de kinderen weten hier op de school hoe ze hier mee moeten om gaan. Alleen leren wij in Nederlands dat je alles van je af moet snijden, terwijl ze hier naar zich toe snijden. Ineens zie ik dat een jongentje met het syndroom van down het mes afpakt. Hij wil hier mee spelen en zwaait er wat mee in het rond. Ik wil het afpakken maar hij rent rondjes om de tafel, helaas ik kan er niet bij. Ineens rent hij naar buiten met het mes nog in zijn handen, dit lijkt mij geen goed idee dus ik ren er hard achter aan. Hij loopt om de school heen naar achteren, hij heeft met mes nog steeds in zijn hand en het mes is uitgeschoven. Er loopt net een groepje kinderen daar als hij daar langs rent. Hij probeert de kinderen te steken met dat mes, maar hij is mij te snel af. Aangezien het hier heel heuvelachtig is en ik niet snel achter hem aan kan rennen, geef ik het op. Ik loop terug naar de klas. Even later komt hij terug en pak ik het mes af, ook vertel ik hem dat dit niet de bedoeling is. Deze jongen kan niet praten, en verstaat engels niet zo goed. Dus communiceren dat je boos op hem bent is dan best lastig. Na een uur denk ik kwamen Laura en de lerares terug. Ze vroeg mij hoe het gegaan was en ik vertelde wat er was gebeurt en dat ik het 3rg gevaarlijk vind in deze klas. Ze vertelde mij dat zij altijd het mes bij zich houdt. Ik zei tegen haar dat dat niet mogelijk was omdat er ook kinderen zijn die het wel kunnen en hij het dan gewoon af pakt. Maarja alles is goed afgelopen gelukkig.

Om 1 uur gaan de special needs kinderen naar huis. De meesten kinderen worden weg gebracht door het personeel op de boda omdat ze erg ver weg wonen. Laura en ik wilden graag mee om te zien waar ze wonen. Laura vertrekt met 1 leraar en 1 kindje op de boda. Daarna word ik geroepen en zie ik dat we met z'n 5en op de boda moeten. 2 begeleiders en 3 special needs kinderen, oei dat word nog wat dacht ik. Maar eenmaal op weg blijven de kinderen goed zitten. Omdat ik de enige blanke ben op de boda word er steeds naar mij gewaaid en Mzungu geroepen. 1 jongentje met het syndroom van down vind dit ook wel erg grappig, en zwaait vrolijk mee alsof ze het tegen hem hebben. Ik moest erg lachen om hem. We rijden langs allemaal kleine huisjes en ik zie veel armoede. Na een lange tocht door smalle paden met veel hobbels komen we aan bij het eerste huisje. Daar zit een moeder met een baby op de grond. Hier zetten we de eerste 2 jongens af. De moeder bedankt ons en we gaan weer verder. We rijden nog een stuk verder en komen dan aan bij het huis van de laatste jongen op de boda. Het begint iets te regenen en volgens mij is er niemand thuis. Hij gaat onder een klein afdakje staan en wij moeten weer door. We rijden terug richting ons dorp, maar dit is nog een heel eind. Het begint steeds harder en harder te regenen tor ik op een gegeven moment echt niks meer kon zien. Dickson besluit te stoppen bij een huisje. We stappen daar af en een vrouw gebaart dat we wel onder haar afdak mochten staan. Daar stonden we dan, helemaal zeik nat geregent.. Opeens word de voordeur open gedaan en zegt de vrouw dat we binnen mogen komen. Ze heeft 3 plastic stoelen neer gezet. 2 voor ons en 1 voor een man die daar ook was. Het was een klein huisje met alleen deze stoelen en 1 kleine eettafel. Dickson en deze man beginnen te praten en ik snap er niks van. Opeens loopt dickson naar buiten. De man begint tegen mij te praten in het oegandees. Ik heb geen idee wat hijj zegt dus ik kik en lach maar wat. Na een half uur is het droger en we besluiten weer door te gaan. Her regent nog steede en er zijn veel plassen, dus we moeten voorzichting rijden anders vallen we. Eenmaal thuis ben ik zeik nat, wat heb ik zin in een warme douche nou.. Maarja die hebben we niet. Smiddags doen we niks omdat de hele middag bleeg regenen.

Weekend 5 en 6 Oktober.

Zaterdag 6 oktober hadden we een lekker ontbijt buiten in de tuin van Villa katwe. Dit was om 10:00 en toen was het al te warm om in de zon te zitten. Na het ontbijt gingen we ons omkleden om naar het zwembad te lopen. Bikini aan en dan weer je lange broek er over heen, want hier kan je niet in je korte broek over straat. We hadden in het hotel gekeken hoe we zouden moeten lopen. We begonnen onze wandeltocht richting het zwembad. We liepen door een straat met allemaal winkeltjes, alle kinderen riepen "Mzungu" tegen ons en zwaaide ons na. Toen kwamen we op een kruispunt en wisten we niet meer zeker waar we heen moesten. Uiteindelijk 0dachten we dat we de juiste weg hadden gevonden, maar dit bleek dus niet zo te zijn. Toen zagen we een bord van een restaurant die dicht bij het zwembad zou moeten zitten. Dus wij liepen richting dit restaurant maar liepen over een zandpad waar bijna niemand liep. Dit was wel een spannende route want we zagen steeds mensen naar ons kijken en langs ons heen lopen. We voelden ons niet zo erg veilig op deze plek. Toen uiteindelijk na een om weg zagen we dan het zwembad. Dit was bij een hotel. Bij aankomst zaten er een paar mannen buiten in pak met een wapen. We moesten door een detectie poortje en onze tassen werder gecontroleerd. Toen dit goed was werden we naar het zwembad begeleid. Hier was het erg rustig, er waren toen 2 mensen aan het zwemmen. We moesten eerst betalen, maar betaalden met groot geld. Hij nam dit mee en zei dat hij het wisselgeld kwam terug brengen. We gingen op de bedjes liggen maar ons geld kwam maar niet. We vertrouwde er niet op dat we ons geld nog zouden terug krijgen. Na een paar keer vragen en een uur wachten kregen we dan eindelijk ons geld terug. In Nederland zouden wij dit gelijk regelen, maar hier doen ze alles rustig aan. Dus dat hebben we wel gemerkt dus. We hebben ons goed vermaakt bij het zwembad, maar de zon was veelste warm. Elke keer als we ons gingen insmeren, moesten we ons 15 minuten later wel weer in smeren. De zon is hier erg fel aangezien we dicht bij de evenaar zitten. Tegen 5 uur gingen we eten bij een restaurantje op een grote heuvel. De klim hiernaar toe was nog wel aardig zwaar. Lopen vanaf beneden van de berg, 30 graden en een tas op je rug. We waren erg blij toen we boven waren en we bij het restaurant aan kwamen. Hier hebben we heerlijk gegeten met een super mooi uitzicht over Masaka.

Weer terug in het hotel gingen we weer lekker douchen. Daar genieten we nu zo erg van, terwijl we de badkamer met iedereen moeten delen. Maar dat maakt ons totaal niet meer uit, zolang we maar normaal kunnen douchen. Bij ons huisje wassen we ons gewoon in een bak met water. Savonds nog een uur met mijn vriend Nick op face time gepraat. Dit was ook erg fijn! Daarna lekker gaan slapen.

Zondag hadden we een heerlijk ontbijtje in de zon. We hadden om wentelteefjes gevraagd omdat we hoorde dat deze hier erg lekker zijn. En dit was inderdaad ook zo. Smiddags nog even op face time geweest met mijn zusje Esmeralda, de tijd vloog voorbij we waren zo een paar uur verder. Verder hebben we niet zo veel gedaan, maar vooral lekker rustig bij het hotel gezeten en genoten van deze mooie plek. Om 17:00 gingen we weer samen met ons huisgenootje terug naar ons huisje. Eerst weer met de bodaboda met al onze spullen. We reden vanaf het hotel naar de plaats waar we met het busje naar ons huisje gingen. Met de bodaboda reden we door het centrum van Masaka heen. Hier waren heel veel mensen die allemaal op straat liepen en toeters bij zich hadden. Wij dachten, wat is hier nou weer aan de hand. We reden overal tussen door om op onze bestemming te komen. Dit vonden we wel erg spannend. Toen we aankwamen betaalde we de boda bodas en bedankten hen. Het busje stond al klaar en een man pakte gelijk onze koffers aan, dit vonden wij niet heel prettig. Normaal gaat je koffer achter in de koffer bak, maar daar was geen plaats meer. Dus onze koffers werden boven op het dak gelegd en vast gebonden. Wij dachten, als dit maar goed gaat. Een heel fijn idee hadden wij niet bij deze rit omdat we steeds aan onze koffer dachten. Maar gelukkig was alles goed gegaan en konden we uitstappen voor bij de weg richting ons huisje, met de koffers! Eenmaal uitgestapt stonden er 3 mannen op bodabodas op ons te wachten. Deze waren gestuurd door onze huisbaas. Ze wilden ons alle 3 wel me nemen maar wij hadden er maar 2 nodig voor 3 personen. Ze gingen hier zelfs ruzie om maken waar we bij stonden. 2 pakte onze koffers en de ander zei kom maar hier zitten. Dus wij duidelijk aangeven, nee wij willen 2 bodas geen 3. Na een tijd konden we dan eindelijk gaan op 2 bodas. We moeten een lang stuk rijden over het zand naar ons huisje. We wonen echt ver van de normale weg af. Toen we aan kwamen stond onze huisbaas al op ons te wachten. Weer betaalde wij de bodas en bedannten hen. Bij ons huisje stonden een paar buurkindjes al weer op ons te wachten. Dat was wel weer een leuk thuis komen. Savonds nog gezellig gespeeld met de kinderen en daarna optijd gaan slapen.

De blog van de rest van deze week volgt nog.

Week 2, Maandag en Dinsdag

Maandag 8 Oktober. 

Smorgens toen we aan het eten waren, kwam onze huisbaas binnen. Hij vertelde ons dat er vanmorgen een man in het dorp was komen te overlijden aan de gevolgen van kanker. We hebben er even over gepraat en wij vroegen hoe dat hier gaat als je die diagnose krijgt. Als je hier deze ziekte krijgt heb je geen kans meer om fe genezen. De mensen in ons dorp zijn erg arm en hebben geen geld om behandelingen in het ziekenhuis te betalen helaas. Als onze huisbaas weg is maken we ons klaar om te starten aan onze 2e week op het project. Smorgens komen we op school en starten we met de individuele les die we kinderen willen aanbieden op de school. Er worden 3 kinderen uit de klassen gehaald en bij ons aan tafel gezet. Toen we de duurde het een tijd voor we boeken kregen waar we de kinderen les uit konden geven. Daarna kwam onze huisbaas nog dingen vertellen over dat we het goed moeten voorbereiden ect. Dit was natuurlijk erg lastig aangezien we geen boeken hadden en niet wisten welke kinderen van welke klassen er zouden komen. Voor we het wisten waren we zo een half uur verder. We begonnen met voorstellen en we vertelden ze wat we gingen doen. Daarna begonnen we met lezen, schrijven en spelletjes in het engels. Ze vonden het erg leuk en deden goed mee. Wij vonden dit ook erg leuk om te doen. 

Na de luch werden we opgehaald om mee water te gaan halen. We kregen allemaal een jerrycan waar we het water in konden doen. We moesten helemaal beneden water gaan halen. Dit was een lange en zware tocht naar beneden met allemaal gegelijke zand wegen. Onderweg was het erg mooi en vooral erg gezellig. We waren met 3 nederlandse meiden en 4 oegandeese jongens(2 van het project en 2 vrienden van hen). Iedereen helpt elkaar hier dus de vrienden gingen gewoon mee water halen. Ze hadden een box mee en draaide leuke muziek. Onderweg gingen ze vaak dansen. Toen we beneden aankwamen maakte 1 man een grapje dat we eerst moesten dansen en dan pas water ging pakken. We vulden onze jerrycans in een heel klein soort van vijvertje. Het water was erg troebel maar dit water drinken mensen hier dus gewoon. We hadden 7 jerrycams gevuld en gingen weer terug de berg op. Dit was erg zwaar ook al had je maar 1 jerrycan vast. We kwamen aan bij een klein huisje waar een vrouw op de grond zat. Toen stond ze op en liep ze naar ons toe. We vulden haar watertank met het water wat ze hadden opgehaald. Ze was ons erg dankbaar voor het halen van het water. Erg fijn om dit voor deze vrouw te kunnen doen. 

Dinsdag 9 Oktober. 

Vandaag is het independence day in Oeganda. Dit is onafhankelijksdag en word elk jaar op 9 Oktober hier gevierd. Wij wisten steeds niet wat de bedoeling was van deze dag voor ons. Sommigen zeiden dat we daarom vrij waren, anderem zeiden dat we wel moesten komen. De school kinderen zijn op deze dag wel vrij van school. We besloten om gewoon naar de school te lopen en wel te zien wat de bedoeling was. Op de weg naar school liepen we langs het huis waar de man uit het dorp was overleden. We zagen dat ze druk bezig waren met spullen klaar zetten voor de begrafenis. Dit doen ze hier altijd bij het huis van de overledene. Toen we iets door liepen zagen we aan de andere kant op het gras veel mensen bij elkaar staan. Wij waren nieuwsgierig en bleven kijken wat hun daar deden. Dit was niet z'n best besluit want wat we zagen hadden we liever niet willen zien. We zagen een groot stuk vlees hangen en er was iemand met een bijl aan het inslaan. Ik zag dit alleen hangen, maar Laura zag ook de kop van de koe er naast liggen. Dit was om kwart voor 9 smorgens, dus we hadden gelijk geen honger meer. We liepen door richting onze school. Halverwege kwamrn we Francis tegen van ons project. Hij vroeg of we met hem mee wilden op de boda om naar een sponsor kindje te gaan. Dus wij wilden wel mee. Hij pakte nog even wat van binnen en kwam terug met een zwart klein plastic zakje. Wij wisten niet wat hier in zat want hij was hier noiet erg duidelijk over. Hij gaf het zakje aan Laura en we stapten de boda op. Laura en ik dachten dat er iets van dat vlees in zat dat we gezien hadden. Maar dit bleek helemaal niet zo te zijn haha. We reden een heel stuk met de boda. Toen kwamen we na een tijd aan bij het huis van het sponsoor kindje. Het was een klein huisje van klei en moeder zat buiten met een baby op schoot. Het sponsoor kindje wordt gesponsoord door Nedelanders die een paar keer per jaar iet opsturen. Ze kreeg allemaal leuke kleren, shirtjes, rokjes en een jurkje. Ook kreeg ze teenslippers en een bal. Dit werd gegeven terwijl alle buurt kinderen er om heen stonden. Achteraf vonden wij dit wel appart dat het zo gedaan werd. De moeder was zo blij en vooral erg dankbaar. Ze bedankte ons ook en glimlachte hier bij. 

Toen reden we weer terug naar de school. Onderweg hadden Laura en ik vragen over de begrafenis die vandaag plaats zou vinden voor de man uit het dorp. We vroegen ons af of we deze persoon ook moesten gaan zien. Francis vertelde ons dat het hier normaal is en dat iedereen altijd gaat kijken. Wij gaven aan dat het in Nederland niet hoeft en dat je daar zelf keuzes in hebt. Dit vond hij erg raar maar snapte dat we dit niet wilden zien. 

Op school aangekomen hebben we Francis Nederlandse les gegeven omdat hij dit heel graag wilde. Laura en ik hebben hem 2 uur Nederlandse les gegeven en hij pakte dit erg snel op. Hij was erg geïnteresseerd in de Nederlandse taal. Toen we bezig waren kwam Eva (van de nederlandse organisatie) langs. Ze kwam. Even kijken hoe het ging en of er nog dingen waren waar we tegen aan liepen. We vertelde dat alles eigenlijk wel goed ging thuis en op het project. Daarna hadden wij nog een paar vragen aan haar over tripjes die wij graag wilden gaan doen. 

Na dat Eva weg was gegaan. Wilden wij dan ook wel oegandees leren. Wij weten dat Nederlands een moeilijk taal is, maar Oegandees is ook erg moeilijk. We leren een paar gebruikelijke woorden hoe we het moeten schrijven en uitspreken. De gramatica is hierbij ook wel erg moeilijk. Toen was het 1 uur en tijd om naar huis te gaan voor de lunch.

We wilden eigenlijk niet richting huis lopen omdat we langs de begrafenis moesten lopen. Francis gaf aan dat hij ons dan wilde brengen op de boda zodat we er sneller voorbij zouden zijn. We reden langs het huis en toch keken we even richting het huis waar de begrafenis was. We zagen de man liggen die was overleden. Hij lang op een plak ingewikkeld in doeken. Wij hoofd lag hoger dan zijn voeten, hij lag een beetje schuin. Het was wel naar om te zien omdat we door de doeken zagen we zijn lichaams contouren wel goed. 

Smiddags hoefden we niet te komen omdat het heel hard regende de hele middag. Francis kwam ons thuis werk brengen. We kregen allemaal mappen van papier en moesten hier formulieren in gaan doen. Dit was nog best lastig omdat we de juiste namen bij de juiste mappen moetsen zoeken. Daarna hadden we een rustige avond, en speelden we nog even met de buurkinderen. 

De rest van de week volgt nog! Liefs vanuit oeganda! 

Donderdag 4 en Vrijdag 5 Oktober

Donderdag 4 oktober
We worden wakker en zijn weer klaar om naar ons project te gaan. We komen op de school aan en we gaan deze morgen niet helpen op de school, maar in de tuinen. Dan lopen we een stuk van de school naar een groot veld met meer dan 200 bananen bomen. Er word ons uitgelegd dat we de dode bladeren van de bananen bomen moeten afhalen, en deze mogen we op de grond laten liggen. We krijgen een groot mes waarmee we de bladeren kunnen afsnijden. De dode bladeren moeten we er af halen omdat hier beesten onder gaan zitten. Het is leuk werk om te doen maar wel erg vermoeiend. We lopen in het zand de heuvel op en af en de zon brand op onze armen. De meeste bomen waren nog erg klein dus hier konden we makkelijk bij. Toen ik bij een grotere boom stond kwam ik niet bij de bladeren. Ik vertelde Betty(vrouw van de organisatie waarmee we daar waren) dat ik te klein was. Een man die daar op he land werkte kwam lachend naar mij toe. Hij had een lange stok bij zich, het leek op een schoffel. Hij deed voor hoe je daarmee de hoge dode bladeren er af kon stoten. Ik probeerde dit maar dit was moeilijker dan ik dacht. Uiteindelijk lukte het en gaf ik de stok terug aan deze man. We zagen daar in de banenen bladeren een gele kikker zitten, daar moesten we natuurkijk even een foto van maken. Betty vroeg ons wat we aan het doen waren, ze moest lachen dat we hier persee een foto van wilden hebben. Na 2 uur gingen we weer terug, het was nu 11 uur maar we mochten naar ons huisje. Hier konden we nog even zitten en luchen voor ons middag programma begon. Voor de lunch kwam Francis van de school even bij ons. We besprokene wat wij graag zouden willen doen de tijd dat we hier zijn. Ik wilde wel graag helpen in de special needs klas, maar andere klassen leken mij ook leuk. Laura en ik hadden bedact om een groepje op te starten voor kinderen die acbterstand hebben op school met lezen en schrijven. Dit hebben we voorgesteld aan Francis en hij vond dit een erg goed idee en zal dit gaan overleggen met de leraren.

Om 2 uur liepen we weer richting de school. Hier mochtend we Betty helpen met bruine bonen sorteren. We gingen op de grond zitten en moesten de goede bonen er uit zoeken die ze weer konden planten in de tuin. De andere bonen die goed waren deden we in een grote pan, dat was het eten voor de volgende dag voor de kinderen. Wij kregen al snel last van onze rug, nek en benen omdat wij 2 uur lang zitten op de grond niet gewent zijn. Betty moest even weg en toen kwam Francis bij ons zitten. Hij vertelde ons dat de vrouwen dit werk altijd alleen maar doen. Wij zeiden dat hij best even kon helpen, dus hij kwam er bij op de grond zitten. Francis wilde graag Nedelandse woorden leren. We leerden hem tellen tot 20, ik wil 16 bananen, ik wil wc papier (dat lag in het hokje waar we zaten), hoi hoi goedemorgen, alles goed, niet huilen alsjeblieft, kip, schaap, en koe. Laura moest hier zo hard om lachen dat ze moest huilen, toen wilde Francis dus leren niet huilen alsjeblieft. Het woord domme leerde hij ook en gebruikte hij bij alles. Domme kip, domme koe, domme schaap, erg hilarische middag gehad dus. Toen we weg wilden gaan wilde hij ons leren in het oegandees: tot morgen, maar dit was moeilijker dan gedacht. Ik weet ook niet meer wat het precies was.

Smiddags en savonds waren de buurt kinderen er weer. Ze spelen erg leuk met al het speelgoed dat er staat. Toen wij naar bed wilden moesten de kinderen alles samen opruimen. 3 kinderen wilden niet mee helpen en gingen erg vervelend doen, hun gezegd dat als ze niet gingen helpen ze de volgende keer niet meer mochtend komen. Andere kinderen waren elkaar aan het irriteren, dus ik zei in het Nederlands: " ah jongens toe even". Toen ging een jongentje mij na proberen te praten. Er lagen buiten 2 kleine kinderen te slapen, 1 met het hoofd op tafel en de ander op de grond. Als ze moe zijn blijven ze dus gewoon daar liggen. Toen alles was opgeruimd kwam er 1 buur jongetje bij ons binnen staan en zei: " i sleep here tonight". Hij bleef maar vol houden dat hij bij ons wilde slapen. Hij wilde echt niet thuis slapen, erg zielig maar dit is wel hoe het hier gaat.

Vrijdag morgen 5 Oktober zaten we om 8 uur aan tafel. We hoefden niet naar school te komen omdat het teachers day was dus alle kinderen waren vrij. We moesten alleen even voor een meeting voor 2 uur naar school te komen. Om 8 uur stond ons buur jongetje alweer voor de ramen omdat hij ons zag zitten, ik deed de deur open en hij kwam bij ons aan tafel zitten. Hij was erg onder de indruk van de schil van het ei. Zei vroeg steeds: " whats that?". Wij vertelde hem wat het was en hij vond dat erg grappig. Toen we naar school gingen stonden we eerst met Betty en Francis te praten. Bettt vroeg mij waarom ik een ring om had. Ik vertelde haat dat ik een vriend heb ik Nederland. Maar Betty en Francis vonden dit maar raar, want daar draag je alleen een ring om je ring vinger als je getrouwd was. Dus wij vertelde dat je in Nederland dat ook gewoon voor de sier om kan hebben, maar hier snapte zij niks van. Daarna hadden we een korte meeting, dit zou 2 uur duren maar na 15 minuten waren we al klaar. Hier werd besproken hoe de week is gegaan en wat wij volgende week willen gaan doen. Francis was nog steeds druk bezig met zijn Nederlandse woorden, wij moesten weet erg lachen.

Na de meeting liepen we naar huis om onze spullen te pakken. Daarna zouden we worden opgehaald voor 2 mannen van de school. Hun zouden ons naar de grote weg brengen zodat we de matatu(klein busje, soort stop bus) konden pakken. Toen we buiten kwamen met onze tas en kleine koffertje was ons buur jongentje helemaal onder de indruk hiervan. Hij voelde de hele tijd aan mijn koffer en was druk bezig met het slotje. Ik leerde hem het woord koffer, dit sprak hij erg goed uit. Daarna werden we gebracht met de bodaboda naar de grote weg. Dit was een lang stuk rijden maar een erg grappige rit. Toen we daar aankwamen pakte we de matatu naar Masaka stad. Toen we daar uitstapte stonden er allemaal mannen voor het busje, iedereen wilde ons wel mee nemen op de bodaboda dit intimiderend. 2 mannen wouden ons voor 6000 shilling wel mee nemen, maar dit is erg veel voor het kleine stukje naar het hotel. Uiteindelijk willen ze dan wel zakken in de prijs en hebben ze ons weg gebracht. Dit was erg eng omdat we met 3 mensen op de bodaboda zaten, 2 rugtassen en 1 koffer. Maar het is allemaal goed gegaan. Svaonds hebben we genoten van het eten in hrt hotel, we zaten buiten aan een lange tafel met 13 mensen spaghetti te eten. Aan tafel kwamen we in gesprek met 2 vrouwen. 1 vrouw was hier met haar vriend en zij waren al vanaf Februari aan het rond reizen door Afrika in hun zelf verbouwde busje. Deze hebben we nog even van binnen mogen zien, erg leuk om dit te zien en de verhalen te horen. We hadden een erg gezellige avond. Toen even heerlijk genoten van weer een normale douche. Savonds nog even gebeld met het thuis front, dit was ook erg fijn.
Daarna hebben we nog even buiten wat gedronken met een aantal mensen van het hotel. Toen gingen we heerlijk slapen.

Tweede dag op ons project.

Woensdag 3 Oktober gingen we om 8 uur ontbijten. Er is niet veel hier maar we hadden brood dat we konden roosteren, ook kregen we ren gekookt eitje. Deze smaakte goed ondanks de witte dooier. Om kwart voor 9 lopen we richting de school voor een nieuwe dag. We komen aan en zien ons aanspreek punt Francis nergens. Dus we besluiten zelf naar de special needs klas te gaan. Daar komen we binnen en worden we vriendelijk begroet door de leerlingen. Sommigen kunnen praten, anderen alleen geluiden maken. We zagen dat veel kinderen het down syndroom hadden. Eerst keken we een beetje rond daarna vroeg de lerares of we wilden helpen met de kindeten hun exames. Elke klas heeft hier nu exames, zelfs de baby class met kinderen van 3 en 4 jaar, en ook de special needs class. We vinden dit erg leuk om te doen maar dit draait snel om. Ze luisteten totaal niet naar ons, lopen overal heen, zitten steeds aan elkaar en de lerares zegt er af en toe wat van. Dit is ook logisch 1 leerkracht op een groep van 8 met allemaal verschillende niveau's en leeftijd. We proberen ze zelf te sturen om verder te gaan met hun exames. Sommige kinderen snappen wat ze moeten doen, anderen totaal niet en tekenen op het papier. Daarna werd ons uitgelegd hoe we moesten na kijken, dit hebben we daarna gedaan. Toen was het tijd voor een pauze.

In de pauze zitten we eerst binnen bij alle leraren en leraressen. Daarna gaan we naar buiten omdat de zon begint te schijnen. We worden gelijk weer omringt door veel kinderen. Ineens voel ik dat iemand mijn hand vast pakt. Ik keek opzij en zag het jongentje staan die gingen ook steeds bij mij wilde zijn. Erg schattig maar als de ene begint wil de rest ook. We proberen dan wel vaak te zeggen dat ze ons niet hoeven aan te raken. Dan gaat de bel en lopen we naar de baby class, hier krijgen kinderen van 3 en 4 jaar les. We komen de klas in als we zien dat de lerares aan het bellen is. De kinderen lopen allemaal door elkaar en de lerares vetrekt uit de klas. Daar staan we dan.. Alleen met 40 kleine speelse kinderen. Iedereen wil aan ons zitten en roepen Mzungu (dat is blanke in hun taal). Ze willen niet naar ons luisteren en willen niet gaan zitten. Help, wat nu!? Ik vertel de kinderen dat als ze gaan zitten we een nederlandse dans gaan doen. Bijna iedereen gaat zitten en we beginnen met hoofd, schouders, knie en teen. We vinden dit eeg leuk maar na een tijdje zijn ze hier klaar mee. Weer beginnen ze van voren af aan met door elkaar heen lopen. Help wat nu? Laura besluit om de lerares te gaan zoeken samen met een andere lerares. Alle leraren en leraressen zitten bij elkaar te praten , fijn dat dit ons ook verteld word. Ze zitten in overleg en komen nog niet terug. Oke wat nu denken we. We nemen ze mee naar buiten samen met de special needs kinderen maken we een grote kring. Laura gaat in het midden staan en iedereen doet haar na. Daarna zagen we de lerares weer en besloten we terug te gaan naar de klas. We dachten oei vinden zij het wel leuk dat we dit gedaan hebben. Zonder iets te horen lopen we de klas in. Toch kregen we te horen dat ze het fijn vonden dat we dit hadden gedaan, gelukkig maar. We beginnen met de examens, dit duurde erg lang voor iedereen iets had en voor we begonnen. Wij hebben een paar kinderen geholpen die bij ons in de buurt zaten, erg leuk! 1 jongentje die voor mij zat deed niks, ik ging bij hem zitten op mijn hurken en wilde hem helpen. Hij keek mij verlegen aan en wilde niks doen. Uiteindelijk kreeg ik hem zo ver om wel te gaan schrijven. Toen hem dit lukte en ik hem vert3lde dat hij het goed had gedaan, verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht. Toen dit klaar was werd alles ingenomen en na gekeken. De ene lerares ging nakijken terwijl de ander lag te slapen. Weer werden de kinderen erg onrustig maar hier werd niks van gezegd. Een ander jongentje voor ons kroop onder de tafel door en beet een ander jongetje in zijn gezicht. Dit jongentje begin te huilen maar hier werd ook niks mee gedaan. Wij durfden ook niks te zeggen, want was dat gepast of niet. Toen hij terug ging zitten beet hij een jongen naast hem hard in zijn arm en liet niet los.. Toen heb ik wel ingegrepen en had geroepen dat hij moest stoppen, en dat dit niet lief van hem was. Alle kindere ogen waren daarna op mij gericht, volgens mij zei ik het best hard maar dit was mijn reactie.

Daarna liepen we weer naar huis on te gaan lunchen. We werden achtervolgt door een groepje kinderen van een andere school hier in het dorp. Die wilden steeds aan ons zitten maar wij waren hier zo klaar mee. Steeds duidelijk gezegd dat we dit niet wilden en dat ze moesten stoppen. Het begint al wel vevelend te worden dat iedereen aan je wilt zitten.. Ze liepen helemaal mee naar ons huis en bleven buiten staan terwijl wij naar binnen liepen. Toen begon het erg hard te regegen en onweren de kinderen waren zo weg.

Om 15:00 worden we opgehaald doe augustien(een man van het project), we lopen met hem mee en gaan koffie bonen plukken. Er maken een lopend een lange tocht door allerlei kleine paden tussen de bananen bomen. De natuur is erg mooi hier! Na een tijdje komen we aan bij zijn huis, hij pakt hier een mand en 2 bakken. We lopen een stukje door, daar staan de koffie bonen. Ee mogen alleen de rode plukken, deze bonen zijn rijp om geplukt te worden. We vinden het leuk om te doen en genieten van de mooie natuur. Omdat het ervoor hard geregend had zijn we een paar keer bijna uitgegeleden. Maar dit is gelukkig allemaal goed gegaan. Na 2 uur lopen we terug naar zijn huis en hebben we veel koffiebonen geplukt. Augustien loopt met ons mee terug richting het huis. We bedanken hem en hij loopt weer terug. Als we thuis aankomen staan de buurt kinderen al weer op ons te wachten. Wij wilden wassen en onze haren doen. Dus we hebben de deur even niet open gedaan en eerst onze gang gegaan.

Na het eten hebben we de deur open gedaan want de kinderen blijven je naam roepen blijven zitten tot de deur open gaat. Ze spelen de hele avond hier, elke avond. Ons buurjongentje van 5 komt altijd bij ons binnen zitten, de rest zit vaak buiten. Hij spreekt best goed engels omdat hij op de school zit waar wij werken. Ik vraag of hij het leuk vind om nederlandse woorden te leren, hij begrijpt niet wat dat is. Ik vraag of hij mzungu taal wilt leren, dit begrijpt hij wel. Ik zie een kleurplaat met dieren, eerst vraag ik wat het in het Engels is en dan vertel ik wat het in mzungu is. Ik leer hem de volgende woorden zoals: schaap, koe, paard en meisje. Hij vind dit erg grappig. We willen optijd slapen dus we laten de kinderen alles opruimen, dit doen ze netjes en wij kunnen slapen. Als we naar bed willen zien we een grote soort van wesp met grote vleugels in onsze kamer.. Uh wat is dit denken wij. We proberen het weg te krijgen maar dit lukt niet. Ineens horen we iemand binnen komen, het is Anthony onze huisbaas. Hij komt vragen wat er aan de hand is, hij had ons horen praten en lachen. We vertelden wat er aan de hand was, hij begon hard te lachen. Het bleek gewoon een vlinder te zijn! Hij pakte hem zo op terwijl hij heel hard moest lachen. Nu kondern we gaan slapen, morgen weer een nieuwe dag.

Eerste dag op ons project

Smorgens worden we om 08:30 opgehaald bij villa katwe om naar ons huis en project te gaan. Onze huisbaad en project leider Anthony komt ons opbalen. Onderweg hebben we gezellige gesprekken en leren we elkaar een beetje kennen. We rijden richting een onverharde weg richting de village. Een lange zanderige weg tussen de bomen volgt. Na een lang stuk rijden komen we aan bij ons huisje, een roze huisje bij de eigennaar op het terrein. We zetten onze spullen in de kamer en Anthony laat ons het huis zien. We schrikken wel erg van de "badkamer" een huisje achter in de tuin. Hier is een wc pot op een gat in de grond gezet en er zijn erg veel vliegen. De douche is een douche zak die aan een paal hangt. Alles is open en je kijkt uit op een mooie open natuur, dat is wel erg mooi. Na de rondleiding te hebben gehad worden afgezet op ons project. Daar krijgen we veel informatie over het project. We worden mee genomen voor een rondleiding door de zoon van de baas. We gaan elke klas van de school bij langs. Bij elke klas waar we naar binnen stappen worden we begroet met een oegandees liedje of iets. Daarna gaan ze zitten en staan ze op en vertelen 1 voor 1 hun namen. Daarna vertellen wij wie we zijn, en zo gaat het bij elke klas. Ze hebben enorm veel klassen, de de school telt 500 leerlingen. Ze hebben grote klassen van meer als 40 kinderen.

Francis is 1 van onze aanspreek punten op het project hij neemt ons daarna mee voor een gesprek en wil weten wat wij hier willen doen en wat voor werk wij in Nederland doen. Hij wilde ons al gelijk plaatsen als lerares (laura) en mij in de special needs klas. We hebben aangegeven dat we graag samen wilden gana kijken deze week overal aangezien het erg veel informatie is. Dit was prima.

Daarna hebben we bij een paar klassen mee gekeken, we zitten achter in de klas en kijken mee. Iedereen doet erg zijn best in de klas en ze krijgen allemaal les in het engels. In de ene klas wore engels geleerd in de andere klas word engels geleerd op een dansende manier. Erg leuk om de verschillende klassen en niveau's te zien. Ze luisteren allemaal erg goed naar de leraar of leraares. We mogen helpen met nakijken van de schriftjes van de kinderen. Toen werden we uit de klas gehaald door Frank en Eva van de organisatie. We gaan buiten even praten hoe het gaat en of we ergens tegen aan lopen. Hun gaven aan dat je duidelijk je grezen moet gaan aangeven. De bel gaat en dat betekend dat de kinderen pauze hebben. De kinderen stromen naar buiten en rennen massaal op ons af, voor we het weten staan en een stuk of 30 kinderen om ons heen. De ene wil je hand vast houden, de ander wil je huid voelen, de ander gaat er met je tas vandoor, en de ander zit de hele tijd aan je haar. Ze vinden alles erg interessant van ons. Ze maken zelfs ruzie over wie je hand mag vast houden. 1 meisje kwam naast mij zitten en vroeg mij of ik haar speelgoed wilden geven en wat ze dan wel graag zou willen. Haar verteld dat we niks mee hebben genomen, (terwijl we dat wel hebben) toen was het prima. We vertellen ze dat we gaan en ze lopen helemaal mee tot aan het busje. Ze zwaaien ons uit en we vetrekken richting het huisje.

Hier word elke middag eten voor ons gekookt. We eten rijst, aardappels, en rauwkost. Dit smaakt wel erg lekker. Daarna gaan we lopend samen met nog een vrijwilliger van ons huisje Eline naar het project. Dit is 15 minuten lopen vanaf ons huisje. Vanuit daar gaan we met de sponsor kinderen naar het grasveld verder op. Deze kinderen worden gesponsoord door Nedelanders. Dit waren een stuk of 100 kinderen. Hier hebben we van alles mee gedaan zoals voetballen, over gooien, springtouwen, en touw trekken. Na een paar uur liepen we weer terug naar de school. Als je loopt heb je voor je het weet kinderen 2 kinderen aan je armen zitten. Op de school hebben we met Francis overlegt wat we morgen gingen doen.

Daarna zat onze dag er op, veel kinderen moeten dezelfde kant op als ons dus deze liepen met ons mee. Weer hand in hand liepen we richting her huisje, 1 meisje plukte steeds bloemen voor mij en gaf deze aan mij. We kwamen thuis aan waar de buurt kindjes al op ons aan het wachten waren. 1 jongen had passivrucht voor ons gelukt en wilde ons dat geven. Dit smaakte zo lekker! We hadden dus niet echt de tijd om bij te komen van onze dag, want de dag en avond gingen door met de buurt kindjes. We kregen vanavond heerlijk eten, patat met salade van tomaat en ui. We genoten van het eten terwijl de buurt kinderen buiten speelde met al het speelgoed dat in ons huis staat voor hen. Toen we vroegen of de kinderen niet moesten eten werd ons verteld dat ze niks te eten.. Dat voelde wel erg dubbel dar wij aan het eten waren en hun zagen dat wij aan het eten waren. Maarja zo gaat het hier wel dus moeten we niet te veel bij na denken. Savonds nog gezellig met de kinderen gespeeld, geschreven, gelezen en gedanst. Wat een mooie maar indrukkwekkende dag.

De eerste en tweede dag in Oeganda.

Dag 1 in oeganda.
Na 3 uurtjes slaap gaat onze wekker alweer, pff wat een korte nacht. Maarja er moest wel ontbeten worden. Het ontbijt was goed verzorgt met verse ananas, watermeloen, bananen pannekoeken, brood en er werd je gevraagd wat voor ei je wilde. Alles was heerlijk, het ei was erg bijzonder ze kennen hier namelijk geen gele eierdooiers dus deze waren gewoon wit. Daarna kwamen we er al snel achter dat het wel handig zou zijn als we contant geld bij ons hadden. Dus we moesten geld wisselen, tja hoe ga je dat doen als je de weg niet kent en de bank erg ver weg zit. Uiteindelijk hebben we in het hotel gevraagd of iemand ons zou kunnen brengen en zouden hen dan betalen daarvoor. Dit was allemaal geen probleem. We reden naar een shopping mal toe, onderweg zagen we natuurlijk al erg veel. We zagen ook een man die een 3 persoons bank gewoon op zn hoofd tilde. Toen we aankwamen bij de shopping hal moesten wij uitstappen, we moesten lopend naar binnen. Eerst langs een groot beveiligd hek en langs beveiligers. Iedereen werd gecontroleerd en gefouilleerd. Geld wisselen was erg makkelijk en veilig. Er stond een bewaker voor de deur met een groot geweer. Op de terug weg zelfs nog een paar apen zien rondlopen in het wild, erg bijzonder. Toen we terug kwamen wisten we dat er nog 2 Nedelanders van doinggoood(organisatie waar we mee zijn) waren. Even bij hun langs geweest om ons voor te stellen en dingen te vragen. S'avonds heerlijk kip met Patat gegeten in het hotel, hier betaalde je maar 20.000 shilling voor dat is 5 euro. Na het eten wilden we graag warm douchen, maar helaas de warme kraan deed het niet. Dus dan maar koud douchen.. Voor we naar bed wilden gaan wilden we even tandenpoetsen, maar toen viel alle stroom uit dus daar sta je dan in het donker je tanden te poetsen. De stoom viel een paar keer weg. Eenmaal in bed hoorde we veel lawaai voor ons huisje, net of er iemand bezig was met de straat met een boor. Gelukkig viel de stroom weer uit, hier waren we dan ook erg blij mee. Nu konden we eindelijk slapen.

Dag 2.
De wekker gaat om 07:00 tijd om op te staan. We worden vandaag opgehaald om naar Masaka te gaan, de stad waar we gaan verblijven de komende 2 maanden. We gaan ontbijten samen met de 2 wiebren en hilliene die we gister hadden ontmoet. We betalen en checken uit en bedanken de gastvrije mensen van Green valley hotel. Om 09:00 zou er een busje komen om ona alle 4 op te halen. Maarja in Oeganda werken ze niet echt met tijden, dus om kwart voor 10 kwam het busje aan. In de kleine smalle kofferbak van het busje moesten 5 grote koffers en 3 kleintjes, uh gaat dat wel passen dachten wij. Maar natuurlijk gaat dat passen, met een beetje passen en meten paste het net. We maakten kennis met Frank en Eva van doinggoood, zij zijn onze nederlandse coördinatoren hier. In het busje maken we contact met 2 meiden die hier al een maand verblijven, Kristel en Ceres. Erg leuk om met hun te praten omdat ze al best gewent zijn hier.

Er word ons verteld dat onze bus reis 2,5 uur zou duren. Shitt dacht ik, reistabletten vergeten in te nemen en die zitten in mijn koffer. Nouja dan maar zonder proberen en een beetje voor in de bus zitten. Onderweg hadden we hele gesprekken en wilden we alles weten van iedereen, erg gezellig! Verder zagen we van alles onderweg zoals: met zn vieren op een bodaboda (lokale scooters hier), een man op een bodaboda met een vrouw achterop die en baby vast houd, een dode hond langs de weg en iedereen rijd of loopt er gewoon langs, mensen die op de snelweg lopen en fietsen alsof dat heel normaal is terwijl er duidelijk een bord staat dat dit niet mag, een ongeluk waarbij denk ik wel 100 mensen staan te kijken. Dit zijn een aantal dingen van alles wat we gezien hebben.

Toen werd ons gevraagd of we een stop wilen hebben precies op de evenaar. Natuurlijk wilden we dat, hier konden we dan even de benen strekken en een foto maken. Ook even een leuke groeps foto gemaakt. Daarna reden we door naar een super mooie plek om te luchen, hier hebben we heerlijk gegeten patat met ren hamburger. We kregen hier uitleg over alles hier in masaka van Frank en Eva. Er werd ook veel veel verteld, ook over veiligheid. Als je in de bus zit met het raampje open grijpen ze gewoon je mobiel uit je handen. We moeten dus erg voorzichting zijn met het pakken van onze mobiels in de bus en op straat.

We reden door naar de stad om hier een simkaart te kopen. Een kleine winkel met erg veel personeel die je allemaal willen helpen, chaos dus. Bij iedereen was het zo klaar en bij mij gingen ze zeuren dat mijn paspoort stempels nirt klopte, er stond geen datum op wanneer ik weg zou gaan. Bij iemand stond dit er op maar bij mij moesten ze moeilijk doen. Uiteindelijk kreeg ik dan toch mijn oegandeese simkaart, maarja dan doet die het niet in je mobiel.. Ja hoor heb ik weer.. Uiteindelijk is het allemaal gelukt en deed mijn simkaart het. Je betaald hier voor het internet, de hoeveelheid en hoe lang je dat wily kun je zelf kiezen, je betaald hier per maand 6.000 shilling(€1,50) voor het gebruik van social media dit is nieuw hier sinds juli. De simkaart werd betaald door Frank. We hebben uiteindelijk wel een uur in die winkel gestaan voor 3 simkaarten..

Hierna werden we afgezet bij ons hotel voor vannacht: "villa katwe". Een erg gezellig hotel op een super mooie locatie. Dit is ook het hotel waar we elk weekend heen gaan als we geen tripjes doen. Na dat we onzd spullen op onze kamer hebben gezet gaan we lekker buiten in de zon zitten. Hier loopt een lieve hond op het terrein en je ziet kippen lopen. Op het terrein loopt ook een bewaker rond die gelijk ingrijpt als de hond gaag blaffen als er iemand komt die hier niet hoort. Dit hebben we gelijk vanavond al gemerkt. Vanvond eindelijk lekker warm gedoucht. We hebben 1 badkamer die we moeten delen dus wanneer je wilt douchen en de badkamer is vrij moet je gelijk heen gaan, anders moet je weer wachten. S'avonds bij het kampvuur gezeten met een Belgisch meisje die naast onze kamer slaapt. Daarna wilden we gaan slapen toen er iemand met een gitaar bij het kampvuur wilde gaan zitten, er werd ons gevraagd of we er bij kwamen zitten. Hier nog even gezellig bij gezeten, erg leuk hoe snel je hier contact maakt met mensen oegandeese maar ook Nedelanders. Nu is het tijd om te gaan slapen, morgen is dan echt de dag dat we naar ons project gaan.

Slaaplekker!

Vertrek Schiphol en aankomst Oeganda ??

Vandaag was dan echt de dag dat we zouden gaan vertrekken naar Afrika. Eindelijk mijn jaren lange droom die uit gaat komen. S' morgens vertrokken naar Schiphol met familie en mijn vriend Nick. Erg leuk dat er zoveel mensen moeite deden om mij te komen uitzwaaien. Onze bagage konden we gelijk al afgeven, onze handbagege koffers mochten we ook gratis inchecken. Dus wij voor de balie spullen er uit halen om die in onze laptop tas mee te nemen het vliegtuig in. Hier werden we gelijk aangesproken door een man van de vliegtuigmaatschappij, we mochten dat hier niet doen. Eenmaal klaar nog even gezellig wat drinken en eten op schiphol. Toen was het toch echt tijd voor het afscheid nemen. De hele dag geen spanning en goed geslapen, maar met afscheid nemen genoeg tranen gelaten. 

Daarna gelijk doorgelopen naar de douane. Daar begon onze reis dan echt. De spanning en de tranen waren gelijk weg. Eenmaal bij de gate hadden we vertraging, na een uur gingen we dan eindelijk de lucht in. Erg fijn vliegtuig en vriendelijk personeel. We roken het eten al de hele tijd en wij haden z'n honger.. We kregen een lekkere maaltijd en 3 keer drinken. Prima geregeld allemaal. Toen we over griekenland vlogen moesten we de gordels om doen en hadden we turbulentie. Eenmaal weer geland duurde het een tijd voor we bij de gate waren en we het vliegtuig mochten verlaten, we waren aangekomen in Cairo, Egypte. Hier hadden we een half uur voordat onze volgende vlucht zou vertrekken, paniek! We zaten bijna achter in het vliegtuig dus voor we er uit waren....

Toen we op het vliegveld waren moesten we zoeken en rennen om onze vlucht op tijd te halen. Nu was het dus wel erg fijn dat we alleen een laptop tas hadden en niet onze handbagege koffer er ook bij. We moesten voordringen bij de controles en de man die ons hielp bleef maar zeggen : "hurry up, hurry up". Wij dachten jaja we doen ons best. Eenmaal door de controles moesten we een heel eind rennen naar de gate. We kwamen aan de bij de gate, helemaal bezweet van het rennen met onze lange broek, dichte schoenen en dikke trui aan. Het was immers 31 graden in Cairo.. Daar aangekomen snel onze trui maar uitgetrokken en moesten we voor de 2e keer door de douane heen. Alle spullen weer op de band, je laptop weer uit je tas en je schoenen moesten dit keer uit. Lekker met je stink voeten maar goed toch maar gedaan. Erg fijn als je haast hebt dat iedereen zn schoenen uit moet doen..en ook nog moet worden gefouilleerd. Maar goed we gingen het redden, nu was het nog een klein stukje lopen. 

Al lopend richting het vliegtuig werden we aangesproken door een man die werkte op het vliegveld, strak in pak wilde hij ons iets vertellen. Hij vertelde dat hij daar werkte en wilde onze vliegtickets zien. Deze gaf ik natuurlijk omdat ik dacht dat deze man ons iets over de vlucht wilde vertellen. Daarna draaide zijn verhaal om vertelde hij dat hij mij de meest knappe persoon op aarde vond. Dus ik heel beleefd "thankyou" zeggen en mijn boardingpass terug pakken, want we moesten het vliegtuig halen. Maar hij wilde persee dat ik een kaartje aannaam waar zijn telefoon nummer op stond. Dit weigerde ik en we liepen door. Al lachend gingen we toch maar rennen en waren we benieuwd hoe het in Afrika dan allemaal zou gaan met ons. Daar was hij dan het vliegtuig, yes gehaald en hoe.. 

Toen we het vliegtuig inliepen werden we na gekeken door alle mannen in het vliegtuig, wij liepen snel door naar onze stoelen en gingen zitten. We voelden ons wel erg ongemakkelijk. Gelukkig zaten we bij het raam en zag Laura onze koffers naar binnen gaan, gelukkig zie zijn ook optijd gekomen haha. Daara vertrokken we dan echt naar Entebbe, maar wel met 3 kwartier vertraging.

Na een kwartier vliegen roken we alweer eten. We dachten nee toch niet weer eten, dat zal wel voor de mensen zijn die nog niks hebben gehad. Maar nee hoor, ze kwamen ons ook weer vragen wat we wilden eten. En ja we zijn Nederlanders en die zeggen ja op gratis dingen. Dus weer een dienblad vol met eten. Eigenlijk zaten we al erg vol maarja wie weet was dit onze laatste maaltijd met vlees, sla en een toetje. Bij deze maaltijd zat net als bij de maaltijd van de vorige vlucht, rijst. We hebben nu 2 keer rijst gegeten in het vliegtuig en zijn het nu al zat, dat word dus nog wat haha.... Daarna toch maar proberen wat te slapen. Na half in slaap te zijn gevallen word ik wakker en zie ik een man naast mij zitten, deze stoel was de hele reis vrij. Deze man zei niks en bleef gewoon zitten. Toen hij opstond deed ik net of ik weer ging slapen en legde mijn knie op de stoel. De man kwam terug en duwde zo mijn been van de bank. Ik twijfelde of het een passagier was of iemand van het personeel. Zou ik wat zeggen of zou ik niet wat zeggen. Uiteindelijk stond hij op en ging hij weer ergens anders zitten. Daar werd hij aangesproken op zijn gedrag door iemand van het personeel. 

Daar waren we dan, onze eerste stappen op afrikaanse bodem. Bij de paspoort controle werd mijn Engels gelijk op de proef gesteld. Ik moest haar vertellen wanneer ik geboren was. Dit vertelde ik maar zei vroeg: " are you sure"? Natuurlijk ging ik gelijk twijfelen of ik het wel goed had gezegd, maar dit was gewoon om te testen. Nadat we door de paspoort controle waren konden we onze bagege ophalen. Dit liep allemaal erg voorspoedig. En toen op zoek naar de uitgang. Als twee zoekende Nederlanders zoekend naar de uitgang word je natuurlijk gelijk aangesproken. Een man vroeg waar we heen gingen. Wij vertelde dat we op zouden worden gehaald door iemand van het hotel "Green valley". Hij wilde ons ook wel graag naar dat hotel brengen, maar dit wilde hij wel erg graag dus wij zijn hier niet op ingegaan. Uiteindelijk vertelde hij ons waar de uitgang was, we stonden er gewoon naast. Wij liepen naar buiten en daar stonden zo veel mensen met bordjes. Maar wij moesten goed zoeken naar ons bordje. Voor we die gevonden hadden werden we weer aangesproken door een man die ons wel weg wilde brengen. Hij wist niet eens waar we heen moesten.. Gelukkig zagen we toen een bordje met Laura Zantinge, ja die moesten we hebben. Een erg vriendelijke man die gelijk ons karretje met de koffers over nam zonder dat aan ons te vragen. We gingen met een busje naar het hotel, de koffers werden op de achterbank neer gezet en we konden gaan. Het was 5 tot 7 minuten rijden werd ons verteld en we waren er zo. Wel even wennen zo aan de andere kant van de weg rijden en het stuur ook aan de andere kant. Eenmaal bij het hotel ging er een grote poort open en reden we het terrein op. Hij hielp ons met de koffers, dit was ook wel erg prettig want rijden met koffers op deze wegen is echt niet te doen. Het was een kleine schattige kamer met een groot bed en een prima badkamer voor de komende 2 nachten. Toen we deze man weltrusten hadden gezegd bedacht ik me ineens dat we thuis nog moesten laten weten wat we veilig waren aangekomen. Laura bleef in de deuropening staan terwijl ik in het donker terug liep naar de voorkant van het hotel. Daar was hij wel in de auto. Zijn grote koplampen schenen in mijn ogen, hij zette de moter uit en ik vroeg hem of er wifi was zodat we onze ouders konden laten weten dat we er waren. Hij vertelde de wifi code maar ik snapte er niks van, hij wilde wel even weer mee lopen naar onze kamer. Daar konden we de wifi code invullen en kwamen de berichten weer binnen. We bedankten hem en wenste hem een goede nacht rust.

Daar waren we dan met al onze bagage in Oeganda. Maar dan wilden we toch echt wel slapen maar dat gaat natuurlijk niet zomaar. Koffer openmaken, pyjama zoeken, malaria pil innemen en deet opsmeren voor de muggen. Klamboe om het grote bed heen doen maar deze paste niet.. Dit vast gemaakt met een haar elastiekje en een knipje dit wou prima. Toen konden we eindelijk "proberen" te slapen. Maar in een ander bed en veel dieren geluiden is toch wel even wennen..... 

Word vervolgend de volgende keer!