Woensdag 10 oktober.

Smorgens worden we wakker met regen en onweer. We hebben geen zin om uit bed te komen, maarja dit zal toch wel moeten. We maken ons klaar om richting de school te gaan. Als we om 08:30 nog aan het ontbijt zitten komt de zoon van onze huisbaas ons ophalen om richting de koffiebonen velden te gaan. We ruimen snel alles op en gaan met hem mee. Op de boda rijden we richting het huis van Augustien. Als we aankomen zijn Francis, Augustien en zijn zoon al druk bezig met de koffie bonen plukken. Na de regen komt zonneschijn zeggen ze altijd, nou dat hebben we wel gemerkt. Het werd ineens heel warm en we zochten koffieboon bomen op die in de schaduw stonden. We hadden een gezellige ochtend met zn allen. Daarna liepen we weer terug naar het huis. We waren eerder thuis dan normaal voor de lunch dus Francis kwam ons nog wat mappen brengen die we konden uitzoeken. Ik ben op bed gaan liggen toen we thuis kwamen. Tijdens het koffiebonen plukken had ik erg last van mijn rug en buik. Ik heb even geslapen en daarna ging het wel iegs beter. Het heeft toen weer een hele tijd geregend hier. Na dat we iets hadden gegeten en de regen voorbij was, gingen we weer naar de school. Op de school mochten we namen uitsnijden die ze gaan gebruiken op de uniformen van de kinderen. Dit was leuk werk maar ook lastig, omdat je bepaalde letters lastig waren om uit te snijden. Toen de school uit was kwamen een paar school kinderen bij ons zitten, dit was erg gezellig maar leide ons wel erg af. Na een tijd wilden we wel weten hoelaat het was. Het bleek al 18:00 te zijn. We zijn gestopt en naar huis gegaan. S' avonds rolex gegeten en daarna thee gedronken met de huisgenoten. Dit was een lange maar leuke dag!

Donderdag 11 oktober.
S' morgens worden we wakker en hebben we een smsje van Eva van de organisatie. Ze smst ons dat we het weekend van 19 tot 21 oktober wel mee kunnen met een trip naar lake mburo en lake bunyonyi. En dat we een mountainbike tour gaan doen tussen de zebra's en andere wilde dieren. En de prijs wat dit weekend gaat kosten. De prijs valt ons erg mee, en we hebben er nu al zin in. Dit is nog eens een leuk bericht om mee wakker te worden! Smorgens starten we op de school. We mogen vandaag helpen in de special needs class. Eerst leggen we de 2 docenten uit hoe bepaalde Nederlandse spelletjes werken. We beginnne mer memory. Dit vinden ze heel leuk, en spelen het naar een tijdje goed. Als we bezig zijn komen er een paar kinderen van de special needs class bij ons zitten. Ze willen graag mee doen, en beginnen het ook door te krijgen hoe het moet. Erg leuk om te zien! We doen de hele morgen spelletjes met alle kinderen. Na de ochtend pauze gaan we met iedereen naar buiten om daar spelletjes te doen. Sommige kinderen gaan Springtouwen andere gaan voetballen. 1 meisje in deze klas kan niet lopen. Zij zit helemaal alleen nog in de klas. Ik vraag aan een ander meisje of ze kan lopen als ik haar 2 handen geef. Ze vertelde mij dat ze dit wel kan. Ik loop naar haar toe en steek mijn handen naar haar uit, ze kijkt me verlegen aan maar geeft me haar handen. Ze loopt moeilijk maar ik ondersteun haar goed. Ik benoem steeds dat ze het heel goed doet en ze begint te lachen. Als we buiten zijn til ik haar op en zet ik haar op de rand van de trap. Nu kan ze hier rustig zitten. Ze staart een beetje voor zich uit en doet niks. Ik vraag aan de lerares of ze niet iets voor haar heeft waar ze mee kan spelen. De lerares geeft haar een bellenblaas en ze begint te stralen. Ze kan erg goed zelf bellenblazen terwijl 2 andere kinderen de bellen stuk maken, moet ze weer steeds lachen. Omdat ik zelf in de gehandicaptenzorg werk vond ik dit zo mooi om te doen en te zien. Dit maakt mijn dag dan helemaal goed! Na dat we buiten zijn geweest gaan we weer terug naar de klas. Ik ga met een paar kinderen aan tafel zitten om te kleuren. Ineens zie ik Laura en de lerares niet meer. Daar zit ik dan met een groep kinderen in de klas. Ze proberen elkaar alleen maar te irriteren en slaan elkaar steeds. 1 meisje wil haar punt van haar potlood slijpen en pakt een stanleymes. Ze gebruiken hier geen puntenslijpers maar doen dit mer stanleymessen. Wij vinden dit erg gevaarlijk maar de kinderen weten hier op de school hoe ze hier mee moeten om gaan. Alleen leren wij in Nederlands dat je alles van je af moet snijden, terwijl ze hier naar zich toe snijden. Ineens zie ik dat een jongentje met het syndroom van down het mes afpakt. Hij wil hier mee spelen en zwaait er wat mee in het rond. Ik wil het afpakken maar hij rent rondjes om de tafel, helaas ik kan er niet bij. Ineens rent hij naar buiten met het mes nog in zijn handen, dit lijkt mij geen goed idee dus ik ren er hard achter aan. Hij loopt om de school heen naar achteren, hij heeft met mes nog steeds in zijn hand en het mes is uitgeschoven. Er loopt net een groepje kinderen daar als hij daar langs rent. Hij probeert de kinderen te steken met dat mes, maar hij is mij te snel af. Aangezien het hier heel heuvelachtig is en ik niet snel achter hem aan kan rennen, geef ik het op. Ik loop terug naar de klas. Even later komt hij terug en pak ik het mes af, ook vertel ik hem dat dit niet de bedoeling is. Deze jongen kan niet praten, en verstaat engels niet zo goed. Dus communiceren dat je boos op hem bent is dan best lastig. Na een uur denk ik kwamen Laura en de lerares terug. Ze vroeg mij hoe het gegaan was en ik vertelde wat er was gebeurt en dat ik het 3rg gevaarlijk vind in deze klas. Ze vertelde mij dat zij altijd het mes bij zich houdt. Ik zei tegen haar dat dat niet mogelijk was omdat er ook kinderen zijn die het wel kunnen en hij het dan gewoon af pakt. Maarja alles is goed afgelopen gelukkig.

Om 1 uur gaan de special needs kinderen naar huis. De meesten kinderen worden weg gebracht door het personeel op de boda omdat ze erg ver weg wonen. Laura en ik wilden graag mee om te zien waar ze wonen. Laura vertrekt met 1 leraar en 1 kindje op de boda. Daarna word ik geroepen en zie ik dat we met z'n 5en op de boda moeten. 2 begeleiders en 3 special needs kinderen, oei dat word nog wat dacht ik. Maar eenmaal op weg blijven de kinderen goed zitten. Omdat ik de enige blanke ben op de boda word er steeds naar mij gewaaid en Mzungu geroepen. 1 jongentje met het syndroom van down vind dit ook wel erg grappig, en zwaait vrolijk mee alsof ze het tegen hem hebben. Ik moest erg lachen om hem. We rijden langs allemaal kleine huisjes en ik zie veel armoede. Na een lange tocht door smalle paden met veel hobbels komen we aan bij het eerste huisje. Daar zit een moeder met een baby op de grond. Hier zetten we de eerste 2 jongens af. De moeder bedankt ons en we gaan weer verder. We rijden nog een stuk verder en komen dan aan bij het huis van de laatste jongen op de boda. Het begint iets te regenen en volgens mij is er niemand thuis. Hij gaat onder een klein afdakje staan en wij moeten weer door. We rijden terug richting ons dorp, maar dit is nog een heel eind. Het begint steeds harder en harder te regenen tor ik op een gegeven moment echt niks meer kon zien. Dickson besluit te stoppen bij een huisje. We stappen daar af en een vrouw gebaart dat we wel onder haar afdak mochten staan. Daar stonden we dan, helemaal zeik nat geregent.. Opeens word de voordeur open gedaan en zegt de vrouw dat we binnen mogen komen. Ze heeft 3 plastic stoelen neer gezet. 2 voor ons en 1 voor een man die daar ook was. Het was een klein huisje met alleen deze stoelen en 1 kleine eettafel. Dickson en deze man beginnen te praten en ik snap er niks van. Opeens loopt dickson naar buiten. De man begint tegen mij te praten in het oegandees. Ik heb geen idee wat hijj zegt dus ik kik en lach maar wat. Na een half uur is het droger en we besluiten weer door te gaan. Her regent nog steede en er zijn veel plassen, dus we moeten voorzichting rijden anders vallen we. Eenmaal thuis ben ik zeik nat, wat heb ik zin in een warme douche nou.. Maarja die hebben we niet. Smiddags doen we niks omdat de hele middag bleeg regenen.